FLASHBACK FOURTY, TIME TO PARTY!
Flashback is Huissens rockste band, 40 jaar oud en dat wordt op 1 oktober aanstaande gevierd in ‘de Buitenpoort’ te Huissen met ieder die Flashback een warm hart toedraagt. Vrij entree, het wordt een swingend concert. De zaal is open vanaf 19.30 uur. Het wordt ook dansen, luisteren, meezingen, gewoon genieten dus. Dat doen wij ook.
Wij zijn Flashback!
In dit verhaal praten we een keer over onze band, normaal spelen we gewoon en daar zijn we ook het beste in. Dit keer willen we het erover hebben, want 40 jaar besta je als band maar één keer en daar zijn we trots op.
Flashback is Rock&Roll, is meerstemmigheid, is oude nummers met een eigen sound, is zes energieke mannen die in hun muziek steeds weer opgaan en jong worden.
Wij maken muziek omdat we dat ongelofelijk leuk vinden. Ja, het is wel magisch, spelen in de band Flashback.
Je kunt thuis in je eentje oefenen en muziek maken, gewoon om je partijen, je soli, je akkoorden te leren. Dat is vaak afzien. Ingewikkelde rifjes, aparte drumpatronen, tweede en derde stemmen uitzoeken…. Maar als we dan op woensdagavond in onze oefenruimte vier tikken vooraf horen en allemaal ‘gaan’, dan krijgen we heel regelmatig collectief kippenvel. Samen is dan zoveel mooier, stuwender, swingender en indringender dan het geploeter alleen. Je geniet van wat die andere mannen kunnen. Zij maken jou beter en zorgen daarmee ervoor dat je dat oefenen er wel voor over hebt.
We repeteren elke week, niet omdat het moet, maar omdat we in die ontmoeting mooie dingen kunnen maken. Songs waarvan je niet wist dat we het in ons hadden, een klankkleur die verrast, solo’s die ineens lukken nadat ze tig keer misgingen, harmonie, samenzang, die we ter plekke uitzoeken. Ja, en als dat raak is, nou dan voel je echt wel een scheutje geluk hoor.
Zo’n repetitie verloopt gedisciplineerd, dat hebben we ondertussen wel geleerd. Vooral gitaristen horen zichzelf graag en hebben een voorliefde voor ‘pielen’, zoals wij het noemen. Dat is het voortdurend achter elkaar door spelen van rifjes op de gitaar, ook als anderen allang klaar staan en wachten op de vier tikken van de drummer bij de start van een nummer. Wiel, onze gitarist, heeft er wel zo’n 35 jaar over gedaan om dat ‘pielen’ een beetje af te leren, dat wel. Maar we zijn er elke repetitie, serieus en met de nodige muzikale humor. Om 20.30 klinkt het eerste nummer in onze Angerense repetitieruimte en om 23 uur sharp wordt er gestopt. Daarna gaan de meesten nog even een biertje halen in een Huissense kroeg. Kijk, zo repeteren we dus elke week en we komen graag naar die repetitie. En zo gaat het dus al 40 jaar.
Maar natuurlijk, optreden is het mooiste! Tijdens een optreden voel je de band-magie, maar je ziet ook nog eens wat dat met mensen doet. Niets mooier dan dansend publiek. Je ziet dan wat je teweegbrengt. Prachtige stijlen, van strak dansen tot uitbundig swingen of waanzinnig dansen. Ontroerend is dat! Kijk en dat maken we los met onze muziek. We speelden laatst op een festival in Angerlo op het hoofdpodium, de tent was voor de helft gevuld. Wij speelden lekker en dan zie je dat iedereen gaat bewegen. Van de mensen met een glas drinken in de hand, de dansers op de vloer, de ijsverkopers, de biertappers. En ja zelfs de ‘stille mensen’, de aan-de-zijkant-zitters zie je aandachtig kijken en voortdurend toch met hun voet tappen, oren gespitst. Daar worden wij gelukkig van. Dat maakt muziek los. Een gevoel van feest.
En de muziek die we spelen, herkenbare covers, die roepen oude gevoelens op bij ons en ons publiek. Beatles, Stones, Searchers, Creedence, Status Quo, Joe Cocker, Cliff…We spelen alles ook echt, geen orkestbanden of tapes die meelopen, gewoon puur. En dat dan samen live beleven.
Het is een sterk verhaal.
Daarom zijn wij samen Flashback.
En Flashback bestaat dus 40 jaar!
Kabels en instrumenten…
Het is natuurlijk ook ‘afzien’ voor ons ouwe rockers. Als je vraagt naar waar er spanning zit wanneer je met de band op pad bent, dan komen we met een eensluidend verhaal:
Eigenlijk zijn we als band een rondreizend circus dat elke keer weer opgebouwd en afgebroken moet worden en dat is wel een dingetje. Als je ziet hoeveel snoeren er verbonden moeten worden van instrumenten en microfoons naar stage-box, naar mengpaneel en vervolgens naar de geluidsboxen en monitoren, dan begrijp je misschien wel dat het een klein wonder is als alles het elke keer weer gewoon doet. Steeds wanneer we opbouwen is er een moment waarop we ofwel een kabel niet kunnen vinden, een geluid niet doorkomt of er staat iets te piepen. Maar elke keer doet alles het op het juiste moment. Gemiddeld hebben we wel twee uur nodig voor uitpakken, opbouwen, aansluiten, soundchecken voordat we kunnen gaan raggen. In de regel spelen we dan circa 4 uur (we hebben wel nummers voor een hele dag hoor) en daarna is het opruimen, inpakken en wegwezen. Als we onze kar in de repetitieruimte terugzetten na een optreden, hebben we er meestal zo’n acht uur aanpoten opzitten. We hebben geen roadies. Dat is bewust, ten eerste hebben we er het geld niet voor, we zijn amateurs, en ten tweede hebben we de stilzwijgende afspraak dat dit bij Rock&Roll hoort en dat je de band dient te verlaten als je dat sjouwen en bouwen niet meer op kunt brengen. Tsja, je hebt er wat voor over omdat je als bandlid bij Flashback kunt doen wat nergens anders kan: op niveau muziek maken en nog steeds beter worden.
We zijn ook kritisch op elkaar, dat is niet makkelijk omdat de een vaak andere dingen hoort dan de ander, maar met die kritiek maken we elkaar wel beter. En, de basis en daarmee de sfeer, is goed, we lachen erg veel samen.
Veertig, hoe het begon
‘Onze Wiel’, gitarist, ja die was er als enige van de huidige bandleden bij toen het allemaal begon, nu zo’n veertig jaar geleden. Er was een feestje en een paar Huissense jongens pakten muziekinstrumenten en gingen samen spelen. Op onze site www.flashbackhuissen.nl is dit als volgt beschreven:
Het begon allemaal op een groots opgezet familiefeest op 14 juni 1982. De band, die daar uitgenodigd was om te spelen, had een zeer gemoedelijke sfeer geschapen. Het was dermate gezellig, dat de gasten niet zonder muziek wilden, ook niet toen de bandleden een kleine pauze namen. Muziekfanaten grepen de kans met beide handen aan en brachten een geïmproviseerd stukje muziek ten gehore. De gasten reageerden dusdanig enthousiast, dat de band van het feestje nauwelijks meer aan bod kwam.
Met drie Spaanse gitaren, keyboard, wat drumrestanten en zang begaf de geboren band zich op de weg van de popmuziek van de sixties. In eerste instantie ging het om oefenen in de garage, maar die drijfveer alleen vond de achterban te smalletjes. "Dit resultaat mag je niet voor jezelf houden", was de opvatting van toehoorders en zo stonden de heren in 1983 voor het eerst op de planken. De doorbraak volgde in november 1983. Niet minder dan 450 mensen smulden in de Buitenpoort van onvergetelijke nummers uit de jaren zestig. De band ging door, de naam Flashback werd geboren. Vanaf dat moment is Flashback niet meer weg te denken op feesten, braderieën en de Huissense Dag.
Kijk, en daar was Wiel dus gewoon bij. Hij is een beetje de constante factor. Via Wiel is er een voorliefde voor Rock. In die veertig jaar zijn er op de andere plaatsen dan de gitaar-positie van Wiel diverse markante spelers langs gekomen die allemaal een klik moesten hebben met Rock, Rock&Roll, meerstemmigheid, ballads, vette solo’s, swing, stuwende ritmes en een fikse inzet. Je moest het ‘willen’! Dat werd onder meer benadrukt doordat de regel luidt: je verdient bij Flashback geen geld. Het geld dat we voor optredens krijgen gaat in de pot van de band. Die pot wordt ingezet voor reparaties van instrumenten, het bekostigen van het gemeenschappelijke deel van de band, de P.A., mixer, monitoren, oefenruimte huren, etc. En, niet onbelangrijk, het geld dat we via optredens verdienen wordt ingezet om via de muziekbeurs in Frankfurt nieuwe instrumenten, nieuwe manieren van spelen en zingen te ervaren en leren. Het is ons jaarlijkse muziek-studie-uitje. Dat gaat al dertig jaar lang zo. Tsja en daaraan verbonden is het verblijf in ons hotel in Oppenheim. Daar speelden we elke avond na ons etentje akoestisch-live, gewoon voor de lol. En dat ging elke keer tot diep in de nacht door, met steeds meer ‘stamgasten’ die kwamen omdat ze wisten dat de muziekbeurs Frankfurt was en daarmee Flashback in Oppenheim. Het ging elk jaar weer rond: ‘Die Holländer sind wieder da!’ en dan zat de tent weer vol. Voor ons was dat feestelijk. We speelden ook nog eens op de Oppenheimer Markt, waar heel veel mensen op af kwamen. Het begon met iedereen aan lange tafels, applaudiserend na ieder nummer en het eindigde met overal dansende Duitsers.
In die veertig jaar is het wel steeds weer speciaal om in Huissen te spelen. Menig Huissenaar is met Flashback op het podium getrouwd, gejubileerd, ge-surprise-partied of jarig geraakt. En de Huissense Rockdag, Huissen bij kaarslicht, kortom de echt Huissense festiviteiten zijn voor Flashback welkome thuiswedstrijden. Vandaar ook dat we zo uitzien naar 1 oktober in de Buitenpoort waar we Flashback 40 gaan vieren! En daar is Wiel dus ook gewoon weer bij, 40 jaar ouder, dat wel, maar in de muziek is dat vaak een pré! De snelheid in het spel kan dan wel iets minder zijn, maar de diepte is veel groter. Vroeger maakte Wiel veel nummers, nu is hij ze vaak. Als hij nu ‘Whatever you want’ van Status Quo speelt, dan is dat met veel meer body (en met dezelfde lol als vroeger).
De Spelers
Flashback bestaat uit een muzikaal sterk en zeer divers gezelschap. Juist de verschillen tussen de bandleden maken de kracht van de band. We hebben de verschillende bandleden gevraagd welk nummers voor hen favoriet zijn om te spelen. Het leuke in de antwoorden is dat via die weg blijkt hoe verschillend de muzikale voorkeuren van de verschillende bandleden zijn. Zoals dat gaat met verschillen: als ze er niet mogen zijn krijg je er last van, als ze er mogen zijn maak je elkaar via die weg beter. Bij Flashback mogen ze er zijn. Maar, zodra het samen spelen begint, verdwijnen ze en klinkt de band als volkomen eenheid.
De bandleden, gevraagd naar hun persoonlijk muzikale voorkeuren of lievelingsnummers.
Wiel Lentjes (gitaar en zang, sinds 1982)
Ik heb geen specifiek lievelingsnummer, mijn voorkeur gaat uit naar Rock.’ Welk rocknummer dan ook, het past. Je hoort Wiel tijdens een optreden dan ook de meeste Rock&Roll-nummers zingen. En, zoals het een rock-ster betaamt: hij vindt ook dat hij die songs het beste zingt. Is weinig tegen in te brengen hoor.
‘Mijn speelstijl op gitaar, zegt Wiel, is er een van akkoorden en rifs. In combinatie met de zang. Ik functioneer daarin denk ik goed.’ Wiel is een belangrijke actor in de klankkleur van de band, hij is trouw, die altijd aanwezige Flashback-factor.
Op het podium qua klank dus aanwezig en herkenbaar, hij speelt graag met de band en is als podiumartiest veelal in zichzelf gekeerd.
Pieter van Houten (drums, sinds 1987)
“Ik speel op dit moment het liefst: One Way Wind van The Cats. Ik houd van ballads en ballads muzikaal uitvoeren. Ben groot fan van The Cats.’ Kijk, dat is nog eens een ander geluid. En dat gaat dus goed samen. Pieter geeft ook aan dat hij zichzelf ziet als een melodieuze drummer, geen strakke rammer, maar iemand die de sfeer van een nummer via zijn slagen nuance probeert te geven.
Pieter leidt het struktuur-gedeelte van de band, de rechte rug. Hij bepaalt samen met de bassist het tempo en ritme van spelen. Hij is de baas op het podium waar het de setlist betreft. Hij zegt ja of nee wanneer iemand een nummer wil wisselen, doet de financiën van de band.
Kortom, hij zet de basis. Het liefst op z’n drumpodium waarvandaan hij vrolijk trommelend de meute kan overzien en bepalen of er toch niet een extra rocknummer of ballad nodig is op dit feestje.
Piet Degen (Sax en zang, van 1990-2000 en sinds 2012)
Als je Piet vraagt naar zijn lievelingsnummer, dan zegt hij: ‘Going Home, het nummer van Dire Straits. Vanwege de mooie opbouw van dit nummer!’
Piet steelt vaak de show met z’n sax. Hij weet te raken door zowel een rond als een scheurend geluid uit zijn sax te krijgen. En hij kan show maken, door met z’n ogen dicht en een vet geluid, sax omhoog, het publiek te bespelen. Dat maakt Flashback veelzijdig en onderscheidend. Hij zingt daarnaast afwisselend eerste, tweede en derde stemmen en voelt zich thuis in close harmony. Voor Piet is de afwisseling in nummers een sterke kant van Flashback, dus dat zowel het rocking-deel, als de ballads, als de country, als de funky-nummers aan bod komen en plek hebben.
’Niets mooier dan zo’n drieklank’ hoor je hem vaak zeggen als we close-harmony zingen. Dat is vaak zoeken qua stemmen, maar als het weer lukt is het iets prachtigs wat je in je eentje niet kunt. Ik ben blij dat ik bij Flashback ben, zegt hij, en hij is niet de enige.
Louis Litjens (Gitaar, sinds 2016):
Louis is onze gitarist die de solo- en slagpartijen op gitaar afwisselt met Wiel. Louis is een precies en sociaal mens. Erg veel bezig met zijn (en daarmee onze) sound, met zijn gitaren, met zijn versterkers, met zijn pedalen, met hoe dat past in het geheel van de band (vandaar dat sociale) en met het creëren van swing en stuwend gitaarspel. Louis is onze laatste aanwinst. Als invaller speelde hij zo’n zes jaar geleden mee. Hij was zo goed dat de band hem vroeg te blijven toen het invallen niet meer nodig was. Fijn dat hij dat wilde. Met Louis is onze sound voller geworden en ook uitgebreid met een aantal technisch stevige en ingewikkelde nummers. Uitdaging is wat Louis dus meebrengt.
In nummers als Black Magic Woman van Santana en Need your love so bad van Fleetwood Mac is zijn gitaarstijl goed terug te horen. Deze nummers passen het best bij zijn interesse en hoe hij gitaar speelt. ‘Ik ben een levendige gitarist die graag stevige nummers speelt en ook zorgt voor schwung en pit.’ Dat is het beeld dat Louis van zichzelf geeft. Volledig herkenbaar.
Tijdens repetities gaat het vaak over de vraag hoe iets precies gespeeld moet worden. Daarover zijn vaak meningsverschillen. Louis is een meester in weten hoe en daar ook nog eens vriendelijk doch duidelijk over communiceren. Zo worden we beter.
Aart Zegveld (Basgitaar, sinds 2005)
Typisch Aart is, dat je hem met zijn bas enorm mist als hij even niet speelt. Samen met de drums geeft hij de basis aan de band. Aart is een harde werker, iemand die liever niet opvalt, maar er altijd staat, zo betrouwbaar als maar kan. Een stille kracht met een enorm dragend vermogen en geluid.
Aart, gevraagd naar zijn muzikale voorkeur: ‘Het nummer dat ik het liefst speel is Crazy little thing called love van Queen. Dit vooral vanwege de mooie baspartij. Maar er zijn meer nummers die ik graag speel, zoals Lucille van Little Richard (lekker ritme en een hele goeie sax) en ook Here comes the sun, van The Beatles (mooi lied, leuke ritmewisseling en mooie zang).’
Over zijn functioneren in de band: ‘Mijn eigen stijl en functioneren is eigenlijk heel simpel: ik probeer de baspartijen zo goed mogelijk thuis uit te zoeken en te leren en op de repetitie doe ik ook mijn best. En van de andere bandleden verwacht ik dezelfde instelling.
Ik ben geen “sterspeler” maar ik heb het idee dat ik goed kan meekomen en goed op de plek ben. Dat is Aart ten voeten uit.
Harry Jansen (Toetsen en zang, sinds 1996)
Harry zingt en speelt toetsen. Hij is een enthousiaste jongen, zie foto, en dat is vaak merkbaar op het podium. Gevraagd naar nummers die hij graag speelt, zegt hij het volgende:
‘Mustang Sally, in de versie van de Commitments, daar zit een ongelofelijk lekkere funky groove in. Zodra Louis het nummer op zijn gitaar begint, maakt dat iets bij me los. Heerlijk om dan te gaan zingen.
Bakerstreet van Gerry Rafferty is trouwens ook een prachtig nummer, omdat iedereen daar tot z’n recht komt, mooie solo’s van gitaar en een scheurende sax, zang. Sterke afwisseling ook, in de compositie. Je hoort dat iedereen het lekker vindt om dat te spelen. Echt een nummer dat we ‘van ons’ gemaakt hebben.
Harry vindt zichzelf een dienende speler, goed in (2e en 3e) stemmen zoeken en met oog voor de goede sfeer en afstemming in de band. Op toetsen aanvullend en ondersteunend spelend. Qua zang afwisselend derde stem, tweede stem en lead. Vooral meerstemmige zang is ‘lekker’ aldus Harry, ‘je hebt elkaar daarbij enorm nodig, dat kun je namelijk niet alleen’.
Je komt nog eens ergens
Als band heb je een unieke mogelijkheid om je muziek op allerlei plekken ten gehore te brengen. Dat is een kans en die is gegrepen. Met optredens in Duitsland (heel veel), Hongarije, Egypte, op het strand in Brielle, in het Openluchtmuseum, een kazerne in Groningen, om maar eens wat uitstapjes te noemen. Dat ging altijd erg goed, zelfs toen we in Egypte aangekomen waren zonder onze instrumenten (toen waren er al bagage-problemen op Schiphol), speelden we de zaak een aantal malen plat, weliswaar met heel slechte gehuurde instrumenten, we moesten de versterkers regelmatig trappend aan de praat houden, maar het lukte. We waren er per slot zelf bij. Toen wij weer terugvlogen naar Nederland kwamen onze instrumenten in Egypte aan.
Soms denkt een zaaleigenaar dat we op een podium van 2 bij 2 meter met 6 man uit de voeten kunnen, of kon het drumstel niet meer op de kleine ruimte in een boot. Het is steeds weer afstemmen wat er kan.
Een tijd lang hadden we een vrachtwagen. Dat was prachtig, behalve als we 400 kilometer Duitsland in moesten met feestverlichting op het dashboard. Alle alarmlichten deden het en we konden niet harder dan 60 kilometer. Maar we kwamen er.
Band-leven: kracht en kwetsbaarheid
In 40 jaar band-zijn is er natuurlijk het nodige aan hoogte- en dieptepunten. Het interessante van zo’n band is dat je in het samenspelen van elkaar afhankelijk bent. Je hebt voortdurend af te stemmen, in te voegen, te luisteren, initiatief te nemen, te zeggen wat je denkt, et cetera. En telkens kunnen de andere leden van de band niet niet reageren. Als de drummer bijvoorbeeld aftikt, val je gezamenlijk in. Niemand kan eventjes later beginnen. Als je dat veertig jaar op kunt brengen als band ga je steeds beter klinken. Dan zet je een basis. Je kunt nummers ‘maken’. Muzikaal gezien wordt het na het zetten van die basis pas echt interessant. Je daagt elkaar uit om een nog mooiere solo te spelen, om net wat expressiever te gaan zingen, om een nog strakker ritme neer te zetten. Je haalt het beste uit elkaar en doet dingen waarvan je niet wist dat je het samen kon. Je maakt de nummers steeds beter. Je blijft groeien als band.
We hebben als spelers van Flashback ieder apart onze gedachten laten gaan over de vraag wat de kracht is van Flashback. Er zit lijn in die antwoorden…
Wiel:… de kracht van Flashback is het veelzijdige repertoire en de meerstemmige zang.
Aart: … vooral het hebben van 3 mannen die -naast dat ze een instrument bespelen- alle drie solo goed kunnen zingen, maar dat ze dat ook twee- en driestemmig kunnen!
Piet:… diversiteit van de nummers , de meerstemmigheid en het enthousiasme.
Louis: … dat we de kar samen trekken op muzikaal gebied. Altijd zoeken naar waar en wat er beter kan.
Harry: …de sound van Flashback en de muzikale gretigheid. Echte liefhebbers, die elke week weer willen bijleren en (nog) beter worden. Met discipline en met lol.
Pieter:…. het veelzijdige repertoire en de meerstemmige zang.
We laten elkaar in onze waarde en respecteren elkaar zoveel mogelijk in het kunnen en kennen. De muziek, en het maken van dit soort muziek, verbindt ons. Ik vind ons niet echt een vriendengroep maar muzikaal en menselijk gezien klikt het naar tevredenheid. Als we elkaar nodig hebben, dan zijn we er voor elkaar. Klasse!
En dat elkaar nodig hebben komt naar voren in de moeilijke momenten van de band. Die momenten zijn er vooral bij ziekte, wisseling in de band en dood. In 40 jaar komt er dan het nodige voorbij. Geluidsman zijn bij Flashback lijkt in die zin wel een riskante klus. Onze oud-geluidsmannen Henny Wetters, Jack Davidson en Leo Derksen zijn alle drie helaas overleden. Ze waren belangrijk voor Flashback. Leo was zelfs op het moment van ziek worden actief als geluidsman. Met name zijn overlijden, begin 2021, en ons spelen tijdens zijn afscheid hebben diepe indruk gemaakt bij de bandleden, ze geven dat stuk voor stuk aan.
De geluidsman is dus belangrijk voor ons als band. Hij is de enige die de sound hoort zoals het publiek dit hoort. Hij maakt de sound ‘af’. Op het podium doen we het met de monitoren waarbij ieder de eigen geluidsvoorkeur laat inkleuren. ‘Doe mij wat minder gitaar en de stemmen wat harder..’ is een vaak gehoorde vraag aan de geluidsman. Het is een complexe job. Tegenwoordig werken we steeds met een professionele geluidsman (Niko) die we inhuren.
Er zijn soms ook conflicten in de band. Dat gebeurt gelukkig erg weinig, maar als dat het geval is ‘speelt’ het niet meer zo soepel. Het is merkbaar in de band, het is te horen. In totaal zijn er in die veertig jaar drie momenten geweest waarbij mensen de band verlaten hebben en er duidelijk opnieuw gebouwd moest worden. Dat zijn littekens. De laatste tien jaar is de harmonie gelukkig groot en dat heet niet voor niets harmonie, we voelen ons er wel bij.
Ook onder de muzikanten is er het nodige aan ziekte of blessure langs geweest. Op zo’n moment wordt de band, het onderlinge contact en de attentheid naar elkaar gevoeld als steun. Steun persoonlijk of steun die helpt om de Flashbackdraad weer op te pakken.
Op dit moment, na die veertig jaar, geven alle bandleden aan blij te zijn lid van Flashback te zijn.
Blij en trots.
Er zit nog steeds erg veel muziek in de band Flashback.
En zo is ‘t!